De Australische, maar in Engeland woonachtige componist Newton Armstrong liet zich voor de drie stukken op zijn nieuwe album, ‘The Way to Go Out’, uitgebracht door Another Timbre, inspireren door de schilderijen van de Aboriginal kunstenaar Warlimpirrnga Tjapaltjarri, na het zien van een tentoonstelling in New York: “the paintings seemed to emit a weird kind of gravity and I found that fascinating not only for the optical effect, but also because there was a vastness and a quality of time that was familiar but also ungraspable.”

Twee van de drie stukken, ‘Thread-Surface’ en het stuk waar het album zijn titel aan ontleend, ‘The Way to Go Out’, schreef Armstrong voor ensemble en worden hier gespeeld door het Plus Minus Ensemble, onder leiding van Mark Knoop. En beluister ‘Thread-Surface’ en je begrijpt waar die fascinatie voor de schilderijen van Tjapaltjarii vandaan komt. We horen een piano een patroon spelen waar resten van een melodie in zijn terug te vinden, zonder dat de abstractie wordt opgegeven. Dat patroon contrasteert met de rest van het ensemble dat een nauwelijks waarneembare klanknevel produceert. Verderop treedt er iets meer evenwicht op, maar die piano met dat ongrijpbare, labyrintische patroon blijft overheersen. In ‘The Way to Go Out’ speelt de piano eveneens een belangrijke rol, maar minder dominant dan in ‘Thread-Surface’. Verder is ook hier overduidelijk de structuur leidend, één met een enigszins hallucinerend karakter, net als in het geval van Tjapaltjarii’s schilderijen.

Misschien komt het derde stuk, ‘A Line Alongside Itself’, nog wel het dichtst bij de wereld van deze boeiende schilderijen. Séverine Ballon bespeelt hier duidelijk meer dan één cello en creëert daarmee een golvende drone. Er verandert gaandeweg zeker iets in dit ruim twintig minuten durende stuk, maar echt opmerken doe je het niet.

Van ‘Thread-Surface’ en ‘A Line Alongside Itself’ zijn fragmenten te beluisteren via Bandcamp. Het album is daar ook te koop of via Another Timbre.