Dordrechts Museum, Dordrecht – 19 juli 2015

Gisteren was het weer eens tijd voor een concert van Fluister. Dit maal weer eens in het Dordrechts Museum. En zoals altijd was het ook dit keer weer een melancholieke middag. En de goden waren Wilbertjan gunstig gezind: het weer was bijpassend druilerig en mistroostig. Afgesproken werk, noemen we dat.

Maar, wel met een extra gast: Sam uit Californië. hij begon de middag met een korte set. Sam hanteert de gitaar en de strijkstok en creëert daar fijnzinnige klanken mee die hij vervolgens als bouwmaterialen gebruikt voor zijn fijnzinnige composities. Laag voor laag bouwt hij zo een complexe structuur. Wel wat jammer dat hij voor een vrij hard volume kiest waardoor vooral het hoog onaangenaam vervormt.

De tweede act is voor Kevin Verwijmeren. Eerder recenseerde ik hier al zijn debuut album: ‘It’s The Colour Of A Cloud Covered Sky’. Ook in dit concert slaagt Verwijmeren erin om de luisteraar mee te nemen op zijn reis. De getoonde filmbeelden werken daarbij beslist sfeerverhogend. Zo is het eerste stuk van zijn set redelijk duister en dreigend. Muziek die goed past bij de grijze beelden van het strand, de zee en de man die we uiteindelijk eindeloos onder water zien. Is hij aan het verdrinken? De sfeer in de muziek suggereert het in ieder geval wel. Het gaat hier duidelijk niet om een leuk dagje naar het strand in de zomer! De beelden vol blauw licht die volgen, passen weer goed bij de meer transcendente klanken verderop in de set. Verwijmeren kiest hier duidelijk voor een andere sfeer. De beelden zijn hier ook veel minder eenduidig. Het gaat hier meer om de poëzie van de beeld – geluid combinatie.

Na de pauze volgt de improvisatie van Corey Fuller & Stephan Mathieu. In alles een majestueuze set van twee grootmeesters in dit genre. Een proeve van verstilling, nuance en fijnzinnigheid. Een ieder die het idee heeft dat elektronische muziek koud en kil is, heeft deze heren nooit aan het werk gezien en gehoord! De spaarzame, gerichte aanslagen op piano van Fuller en de gruizige klankgolven van Mathieu leveren prachtige momenten van bijna intense schoonheid. En door het gebruik van drones is het ook vaak pure melancholie die we hier voorgeschoteld krijgen. Muziek kortom, om soms eens heerlijk bij te zuchten!