Stadsgalerij, Breda – 19 juni 2015 

Sylvie Klijn timmert, ondernemend als ze is, ijverig aan de weg als pianiste in het wereldje van de hedendaagse gecomponeerde muziek. Zo was zij in maart van dit jaar nog één van de musici die meedeed aan het festival ‘De Grote Oversteek’ in De Toonzaal in ‘s-Hertogenbosch dat dit jaar in het teken stond van componist Michel van der Aa. Maar haar website laat zien dat zij nog vele andere projecten onder de knop heeft.

Maar afgelopen vrijdag was een mijlpaal, want Klijn’s afstudeerconcert aan het conservatorium van Tilburg. En omdat ze uit Breda afkomstig is, was er geen logischer plaats om dat concert te houden dan daar. Klijn maakte het zichzelf met dit concert allesbehalve gemakkelijk maar ze slaagde er niet alleen in om het publiek, dat in grote getale was gekomen te vermaken, maar ook om de jury te overtuigen haar met een 8 te belonen! Welverdiend.

Het begon allemaal met een nieuw werk van de componiste Bianca Bongers, getiteld: ‘Be Step Walk’ waarin Bongers het ontstaan van muziek verkent. Het stuk begint met vier musici die met tennisballen een ritmisch patroon opbouwen. Vervolgens stappen de musici één voor één over op hun eigenlijke instrument waardoor melodie en uiteindelijk harmonie ontstaat. Een boeiend stuk waarin Bongers op spannende wijze de luisteraar mee neemt op haar zoektocht en waarin Klijn kan laten zien hoe zij samen kan spelen met de andere musici uit het mede door haar opgerichte Kontra Kollektief. Een hele prestatie omdat de inkt van het stuk nog maar net droog was. Wat dat betreft had Klijn het wat gemakkelijker met ‘Anathema’ van Schat, wat dateert uit 1969. Maar dan ook alleen wat dat betreft. In ‘Anathema’ hoor je goed Schat’s worsteling en zoektocht als componist. Het stuk is, om het maar eens oneerbiedig te zeggen, een soort potpourri van stijlen. Om zo’n stuk als pianist geloofwaardig te kunnen spelen moet je weten wat je doet en ook zelf een visie hebben op componeren. Welnu, hier slaagde Klijn met vlag en wimpel. Ze speelde het stuk met veel overtuigingskracht en passie en liet de worsteling van Schat goed horen.

Ook ‘May this bless never end’ van Jacob TV (pseudoniem van Jacob ter Veldhuis), dat Klijn hier speelde samen met saxofonist Tom Sanderman, waar zij het duo KLAVER & RIET mee vormt, is een bijzonder stuk. Het stuk dateert uit 1996 en is een ode aan trompetist Chet Baker. Het bevat citaten uit een interview dat Baker vlak voor zijn dood gaf en dat ging over zijn verslaving in combinatie met of cello en piano of saxofoon en piano. De laatste seconden zijn hartverscheurend als je Baker hoort zeggen:
“There’s pain in my heart
Devastating feeling
Man that was a rude awakening let me tell
you
May this bliss never end.”
Het “May this bliss never end” wordt eindeloos herhaald terwijl de noten van piano en sax langzaam wegebben.

‘Transit’ van Michel van der Aa, dat Klijn ook speelde tijdens het bovengenoemde festival in ‘s-Hertogenbosch is voor piano en video. De film, eveneens gemaakt door Van der Aa, verhaalt van een verwarde man die in zijn huis bezig is. Bijvoorbeeld met te proberen stoom uit de fluitketel in een potje te vangen. De piano verklankt de gebeurtenissen, maar ook de emoties en de angsten van de man. De grootste uitdaging voor de pianist is de timing die natuurlijk perfect moet passen bij de film, waarbij Van der Aa ook nog eens van de pianist vraagt om enige elektronica te bedienen. Maar Klijn heeft dit stuk duidelijk in de vingers. Het slot van het concert is voor ‘Chiaroscuro’ van Willem Jeths, waarin hij op bijzondere wijze de belangrijke noten uitlicht door het gebruik van boventonen. Het levert intieme, verstilde momenten die prima passen bij het eind van een passievol concert.

Sylvie Klijn, onthouden. Daar gaan we nog veel van horen!