In dit derde deel van onze serie rondom het pianotrio in de jazz allereerst aandacht voor het trio van Aaron Diehl, dat hij vormt met Paul Skivie en drummer Gregory Hutchinson en zijn in eigen beheer verschenen album ‘The Vagabond’. Aansluitend maken we de overstap naar ons continent voor albums van Enrico Pieranunzi en het Francois Lana Trio. De Italiaan Pieranunzi realiseerde samen met bassist Jasper Somsen en drummer Jorge Rossy ‘Common View’ voor Challenge Records en de Fransman Lana nam met bassist Fabien Iannone en drummer Phelan Burgoyne ‘Cathédrale’ op voor Leo Records.

‘The Vagabond’ verscheen onder de naam Aaron Diehl, zonder enige vermelding op de voorkant van de Cd van de overige twee musici. Verwonderlijk is dit niet, want dit album draait ook volledig om Diehl. Skievie en Hutchinson leveren hooguit wat extra stoffering. Nu is Diehl een grandioze pianist, met name uitblinkend in het genre van de ballade. Met een ragfijne toets en een kraakheldere klank weet hij de luisteraar mee te voeren en de dienende ritmesectie geeft dit nog net wat meer glans. Niet dat Diehl geen raad weet met wat stevigere frases, ze zitten bijvoorbeeld in ‘Magnanimous Disguise’, maar daar ligt niet in eerste instantie zijn kracht. Kortom een klassiek en zeer harmonieus jazzalbum, dat het moet hebben van Diehls oog voor detail en trefzekere gevoel voor sfeer. Dat Diehl deze trio opnames aanvulde met ‘Etude nr. 16’ van Philip Glass verbaast dan ook geenszins. Echt een album voor deze donkere dagen aan het begin van een onzeker jaar.

De Italiaanse pianist Enrico Pieranunzi begon zijn carrière half jaren ’70 van de vorige eeuw. In de decennia erna speelde hij veel met Amerikaanse music als Chet Baker, Dave Holland, Billy Higgins, Lee Konitz, Marc Johnson en Paul Motian – met die laatsten vormde hij eveneens een pianotrio waarvan eerder dit jaar nog oude opnames verschenen – en na de eeuwwisseling met landgenoten Enrico Rava, Dado Moroni, Rosario Giuliani en Gabriele Mirabassi. In Nederland is Pieranunzi lang onbekend gebleven, hij gaf bijvoorbeeld pas in 1999 zijn eerste concert in het Bimhuis en pas de laatste jaren komt hij hier met een zekere frequentie. Gelukkig zeggen we dan, want albums als ‘Common View’ zijn meer dan welkom. Pieranunzi is zeker aanwezig op dit album, maar minder dominant dan Diehl op ‘The Vagabond’. Hier is meer sprake van samenspel. En ondanks het feit dat Pieranunzi lange tijd samenwerkte met Amerikaanse musici is dit toch echt een Europees album. Het is de muziek van dit continent dat we terughoren op dit album waarvoor zowel Pieranunzi als Somsen en Rossy composities voor aanleverden. In Somsens prachtige miniatuur ‘Silk Threads’ bijvoorbeeld horen we zowel Mozart als volksmuziek. En in de afwisseling van melodie en ritmiek, daarbij abstracties niet uit de weg gaand, doet Pieranunzi ons zeker aan Bill Evans denken.

“La musique est une spiritualité”, aldus Lana, om te vervolgen: “Notre cathédrale à nous, musiciens, c’est la musique.” Laat ik vooraf stellen dat ik  Lana niet eerder hoorde, iets dat overigens ook geldt voor Iannone en Burgoyne. Franse jazz dringt in Nederland over het algemeen niet al te zeer door. ‘Cathédrale’ is geen opzienbarend album, maar wel een zeer afwisselende, met name omdat Lana ook de synthesizer inzet, heel subtiel en nergens op de voorgrond dringend, met name in het titelstuk, maar wel net dat beetje extra kleur gevend. In opener ‘Chaos Momentum’ denk je een free-jazz album in je speler te hebben liggen, een beeld dat je bij ‘Hillness (Tribute to Andrew) direct weer kunt bijstellen. Want hier klinkt dit trio uitermate melodisch en vooral ritmisch. Een lijn die wordt doorgetrokken in ‘Der Turm’, ‘Weird Stuff’ en vooral ‘Black Socks, No Sugar’, met scherp spel van Lana en een onverwoestbare groove van zijn twee kompanen. Lana, die overigens ook voor alle composities tekent, kan ook prima over weg met de verstilling, bijvoorbeeld in ‘Divertissement’ en ‘Nocturne’. Ragfijne patronen speelt hij hier, spaarzaam ondersteund door bas en drums, ruim baan gevend aan de stilte, waarbij overigens in het laatste stuk ook het ritme een belangrijke rol speelt.

‘The Vagabond is te beluisteren via Spotify en ‘Cathédrale’ via Bandcamp en n daar ook te koop: