We gaan ons hier de komende tijd verdiepen in het pianotrio, als klassieke bezetting in de jazz. En waar kun je dan beter beginnen dan bij Bill Evans. De man die als geen ander met deze vorm werkte en hierin een compleet nieuwe standaard zette. Het trio met bassist Eddie Gomez en drummer Jack DeJohnette bestond slechts een paar maanden, maar wordt alom gezien als één van de meest innovatieve van die lange serie trio’s die Evans had. En fans roepen al vijftig jaar dat de maand dat het trio concerteerde bij Ronnie Scott’s in Londen behoorde bij het beste wat Evans ooit heeft gedaan. Er waren alleen geen opnames. Tot eind vorig jaar ‘Live at Ronnie Scott’s’ verscheen bij Resonance Records.
Wat we zeker weten is dat het trio speelde op het Jazzfestival van Montreux, op 15 juni, een concert dat ook werd uitgebracht. Vrijwel zeker bestond het trio toen al één al twee maanden in die samenstelling, nadat DeJohnette Arnie Weiss had vervangen, alleen zijn er uit die eerste periode geen opnames. Mede dankzij Resonance kunnen we het pad verder volgen: Op 20 juni staan ze in de legendarische MPS studio, in 2016 uitgebracht als ‘Some Other Time: The Lost Session From The Black Forest’ en twee dagen later in de studio in Hilversum, in 2017 uitgebracht als ‘Another Time: The Hilversum Concert’. En dan staan ze in juli dus in Ronnie Scott’s. Dat er opnames waren, ze zaten, net als de overige opnames uit die periode, in de privécollectie van DeJohnette, is al iets langer bekend, maar er werd altijd gedacht dat deze te slecht waren om uit te brengen, bij nader onderzoek blijkt dat echter alleszins mee te vallen. Er zit hooguit wat ruis op de lijn, maar de verrichtingen van de drie musici zijn prima te volgen en de artistieke kwaliteit maakt veel goed.
Want we kunnen zondermeer stellen dat die fans al die jaren gelijk hadden. Evans’ baanbrekende en vernieuwende wijze van werken, nu eigenlijk bij de meeste pianotrio’s terug te vinden, horen we hier in optima forma. Verdeeld over twee schijven, vinden we hier twintig nummers, vrijwel zeker niet terug te voeren tot één concert. Het repertoire bestaat voor een groot deel uit standards en een aantal stukken van Evans, die inmiddels ook als standards zijn te benoemen. Heel bijzonder in die tijd was de ruimte die Evans zijn beide medemusici bood. Zo horen we in ‘A Sleepin’ Bee’, ‘Yesterdays’ en Stella By Starlight’ vrij lange bassolo’s die hiervan getuigen en in ‘Someday My Prince Will Come’ en ‘You’re Gonna Hear From Me’ substantiele bijdrages van DeJohnette. Maar nog veel belangrijker om te benoemen is de opbouw van de stukken. Neem als voorbeeld de standard ‘Turn out the Stars’. Evans begint solo met een duidelijk melodisch patroon, dan vallen Gomez en DeJohnette bij en valt het hechte samenspel op, volledig gericht op harmonie. Of de al even bekende ballade ‘Spring is Here’, met direct vanaf het begin dat prachtige, in elkaar verweven samenspel. En het klinkt opvallend simpel wat hier gebeurt, terwijl je weet dat het dat geenszins is.
Terug in Amerika staan ze nog in de Village Vanguard, waarvan het concert van 23 oktober ook door Resonance werd uitgebracht, in 2012 als ‘Live at Art D’Lugoff’s Top of The Gate’ en in de Webster Hall (samen met het concert in Montreux terug te vinden op ‘The Complete Bill Evans on Verve’) en dan is het klaar: eind november wordt bekend dat Tony Williams opstapt bij Miles Davis die net bezig is met ‘A Silent Way’ en DeJohnette zijn plaats inneemt.
‘Spring is Here’ is te beluisteren via Bandcamp. Het album is hier ook te koop:
