Sinds de eind jaren ’60 van de vorige eeuw zijn steeds meer blanke musici geïnteresseerd geraakt in de blues. Een trend die nog lang niet voorbij is, getuige twee nieuwe albums. Tim Scott McConnell, die we beter kennen onder zijn alias Ledfood en die jaren geleden alweer de VS verruilde voor Noorwegen, maakte samen met de Noor Ronni Le Tekrø ‘A Death Devine’ voor TBC Records. En Bill Booth en Bill Troiani die door het leven gaan als The Bills en eveneens de VS verruilde voor Noorwegen, maakten voor hun eigen label Wheeling Records ‘Til the Blues Have Gone’.

Op ‘A Death Devine’ horen we Ledfoot op de twaalf-snarige gitaar en Le Tekrø op een gewone elektrische gitaar, terwijl beide Le Tekrø’s teksten zingen. Pure blues is dit album niet. De opener ‘Cold Lonely Night’ is meer een ballade in de blanke en Europese folk traditie en ‘This Town’ is een mix van die folk en de blues. En wat het dan vooral deelt met het laatste is de sfeer in de tekst, handelend over een in verval geraakt dorp, zoals je die in de VS zoveel hebt. Hetzelfde geldt voor ‘High Time’, al ademt dit nummer nog wat sterker het desolate wat de echte blues kenmerkt. En toch, er ontbreekt iets, het klinkt allemaal niet zwaarmoedig en getormenteerd genoeg, het schuurt te weinig. Maar wellicht kan dat ook niet. Hoe kunnen twee blanke mannen in het welvarende Noorwegen immers aanvoelen wat de zwarte bluesmuzikanten, vaak nog de kinderen van slaven, in de jaren ’20 en ’30 van de vorige eeuw ervaarden? Het geeft niet, ‘A Death Divine’ is gewoon een mooi album geworden, met fraai gitaarspel en goede zang op prima teksten. Meer valt er niet te wensen. ‘A Part of Me’, pure Americana, is de vreemde eend in de bijt. Het duo laat zich hier bijstaan door drummer BP Hovik en bassist Ove Husemoen, die we hier ook op akoestische gitaar horen. Een mooi intermezzo. En ‘Imperfect World’ kan het gaan schoppen tot het ‘Corona-lied’:
“Imperfect world
What good is life
What good is perfection
In an imperfect world
Why should I make plans
When it’s so unsure.”

‘Till the Blues Have Gone’ is evenmin een echt bluesalbum, al staan er wel een aantal stukken op die muzikaal hier de sporen van dragen, naast meer country en Americana geïnspireerd werk. Wat bij die ‘bluesnummers’, bijvoorbeeld ‘Good Lord Done Gone’, ‘Keeping the Blues’, ‘Asking for More’ en ‘Didn’t Know What I Had’ wederom het meest opvalt, is dat ze hier muzikaal wel aansluiting bij vinden, maar niet qua sfeer. Voor blues is dit allemaal veel te braaf. Het desperate ontbreekt ook hier volledig. Maar goed wat geldt voor de persoonlijke omstandigheden van Ledfood en Le Tekrø, geldt natuurlijk eveneens voor deze heren. De foto op de hoes spreekt daarbij boekdelen, zo kun je geen blues maken! Bovenstaande zegt overigens wederom niets over de kwaliteit van de muziek. Want ook dit is een allercharmantst album geworden, waarin het brede scala aan stijlen kenmerkend voor de Amerikaanse muziek aan bod komt: van blues via country en Americana naar folk. ‘Til the Blues Have Gone’ is geen hoogvlieger, maar is zeker het beluisteren waard.

‘A Death Divine’ is te beluisteren en te koop via Bandcamp. ‘Til the Blues Have Gone’ is te beluisteren via Soundcloud: