Gisteren stonden we hier uitvoerig stil bij een aantal samenwerkingen van Dirk Serries. Het gevolg daarvan is wel dat deze musicus niet zo heel vaak meer solo te horen is. Helemaal opgegeven heeft hij dit metier gelukkig niet, zodat we hier een drietal recente releases kunnen bespreken. De eerste twee, ‘Epitaph: Home Concert Stream’ en Live at De Loods (Stamproy), verschenen als download. De derde, ‘Solo Acoustic Guitar Improvisations’ komt volgende maand op LP uit bij Serries’ A New Wave of Jazz.
Met ‘Epitaph’ verwijst Serries naar de LP die in 2018 verscheen bij Consouling Sounds en een jaar later een vervolg kreeg met het ook louter als download verkrijgbare ‘Epitaph Companion’, muziek bevattend van diezelfde set. Beide albums kenmerken zich door intrigerende klanklandschappen, vliedende nevels, grijze wolken. Eenzelfde procedé volgt Serries in dit twee uur (!) durende huisconcert, opgenomen in de eerste week van de lockdown in België dit voorjaar. Alleen neemt hij hier nu nog meer de tijd om zijn landschappen vorm te geven, bestaand uit lange golven van klank, slechts zeer gering veranderend van structuur. Onverwachte dingen gebeuren er niet, dit is muziek die in wezen eindeloos kan doorgaan en je als musicus en luisteraar in een trance brengt. Ergens halverwege het eerste deel kruipt de duisternis erin en krijgt het stuk een wat verontrustend karakter. Het tweede deel, dat ruim een uur duurt, is van een hoog meditatief gehalte. De gitaar dient hier louter als basis voor het opwekken van klanken, die door Serries verder elektronisch worden bewerkt. Op ongeveer een derde van dit deel wanen we ons aan het strand, terwijl we luisteren naar de branding. Steeds zachter klinkt het tot het, ongeveer halverwege, nagenoeg stil is. Dan komt Serries terug met die voor hem kenmerkende klankgolven, of de zon doorbreekt.
Op 28 september van dit jaar, tussen alle lockdowns door trad Serries op in het Limburgse dorpje Stamproy, aan de grens met België. Een concert georganiseerd door Jazzblazzt. Bijna anderhalf uur duurt deze imponerende set, waarin Series ons andermaal trakteert op zijn bedwelmende klanklandschappen. We lopen en dwalen met hem mee. Aanvankelijk in redelijk bekende contreien maar na een minuut of twintig neemt de spanning toe, begint het onze gemoedsrust aan te tasten, ons gevoel van melancholie aan te wakkeren. Donkere wolken pakken zich samen, er lijkt storm op komst. Die blijft uiteindelijk uit, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Na iets meer dan een uur lost de duisternis langzaam op. Na een korte pauze doemt een heldere klankwereld op, alsof de zon opkomt. We lopen naar het licht.
‘Solo Acoustic Guitar Improvisations’ is een totaal ander album, al was het maar omdat je met een onversterkte akoestische gitaar natuurlijk nooit die klankwolken kunt produceren als op de vorige twee albums. Maar er is meer aan de hand: dit album past namelijk perfect bij de nieuwe weg die Serries de afgelopen jaren heeft gelopen, richting de vrije improvisatie en die op dit A New Wave of Jazz volop aan bod komt. Het was dan ook een kwestie van tijd voordat Serries in deze stijl met een soloalbum zou komen. In tien miniaturen verkent hij zijn instrument en de mogelijkheden tot het realiseren van een onverwacht klankspectrum. En dat hij zich daarbij niet beperkt tot traditionele speltechnieken zal u niet verbazen. Neem ‘Grid’ waarin Serries op vervaarlijke wijze de snaren onder handen neemt, ‘Cluster’ waarin hij op benijdenswaardige wijze hermetische patronen te voorschijn tovert en ‘Factor’ waarin alles piept en kraakt. Kortom het betreft hier een weerbarstig album waarin Serries op zoek gaat naar een geheel nieuwe definitie van het begrip schoonheid, één die mij overigens prima bevalt.
De albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp:
