De in 1998 op 44-jarige leeftijd overleden pianist Kenneth David Kirkland, beter bekend als Kenny Kirkland had als bijnaam ‘Docter of Tone’. Eén die Noah Haidu graag parafraseert in de titel van zijn nieuwe album, het bij Sunnyside Records verschenen ‘Doctone’, een hommage aan Kirkland. De kern is een trio met naast hemzelf op piano, Billy Hart – die intensief met Kirkland samenwerkte – op drums en Todd Coolman op bas. Daarnaast nodigde Haidu vier gasten uit om de nummers verder inhoud te geven.

De bewondering van Haidu voor de muziek van Kirkland gaat terug tot zijn jeugd en leidde naast dit album tot een boek en een film, geregisseerd door Jeffrey Chuang die afgelopen september uitkwam. Haidu stelt zelf over het album: “Doctone is the frist recording dedicated entirely to Krikland’s original music. I view Kenny as the most unique composer and pianist of his generation. Because he died young and avoided the spotlight his brilliant compositions have been overlooked for too long.”

Na een korte improvisatie van Haidu en Hart in de geest van, refererend aan die bijnaam van Kirkland, start het eigenlijke hommage met Kirklands ‘Midnight Silence’. En wat hier geldt, gaat op voor het gehele album: de melodieën zijn van Kirkland, maar de musici geven er wel hun persoonlijke draai aan en verrijken op sommige momenten de stukken met eigen improvisaties. Overigens, als er één ding duidelijk wordt door dit album en Haidu refereert er hierboven reeds aan, dan is het wel dat Kirkland melodieën kon schrijven als geen ander. Zo’n ballade als ‘Midnight Silence’ zet zich direct vast in je hoofd en met bekendere stukken als ‘Steepian Faith’ en ‘Dienda’ weet hij eveneens te overtuigen. Wat beslist helpt om dit voor het voetlicht te krijgen, is Haidu’s heldere, maar ook zeer lyrische spel, krachtig ondersteund door Hart en Coolman en de strakke wijze waarop hij het materiaal ter hand heeft genomen, met als resultaat dit klassieke jazzalbum. Haidu beperkt zich overigens niet tot de piano, in ‘Blasphemy’ bijvoorbeeld horen we hem ook op keyboards, wat dit nummer een fusion uitstraling geeft.

De gastbijdrages op dit album zijn eveneens van grote klasse. Zo is de  bijdrage van Steve Wilson op sopraansax in ‘Steepian Faith’ ronduit prachtig, meesterlijk hoe hij de melodie hier in alle subtiliteit uitbouwt, terwijl Haidu zich bij de ritmesectie voegt. In ‘Blasphemy’ schittert Jon Irabagon in een lange en complexe solo op tenorsax, terwijl Gary Thomas in ‘Mr J.C.’ extra kleur inbrengt en let hier ook zeker op de wijze waarop de ritmesectie ondersteuning biedt.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: