Twee collega musici komen we in de carrière van Matthew Shipp – die dit weekend vanwege zijn zestigste verjaardag op deze blog uitgebreid aan bod komt, gisteren besprak ik hier eveneens drie albums van hem – frequent tegen: altsaxofonist Rob Brown en tenorsaxofonist Ivo Perelman. Met de eerste maakte hij het dit jaar verschenen ‘Then Now’, met de tweede het uit vier(!) Cd’s bestaande ‘Efflorescence, Volume 1’, dat vorig jaar uitkwam bij Leo Records.
Het allereerste album dat Shipp uitbracht, ‘Sonic Explorations’ stammend uit 1988, ruim 30 jaar geleden dus, was met Brown. Sindsdien volgden er nog velen, soms zoals dit debuut in duo-vorm soms ook met anderen, maar altijd met volledige energie en overgave. En inmiddels zijn de twee natuurlijk volledig aan elkaar gewend, zoals ook ‘Then Now’ leert. Vervelen doet het de beide heren duidelijk nog steeds niet, integendeel, in de stukken die op ‘Then Now’ staan, leveren de twee waar vuurwerk. Messcherp en met een onwaarschijnlijk gevoel voor timing vullen de twee elkaar hier op briljante wijze aan. Neem het in ‘Then Now #2’ gecreëerde ritmische patroon waarin ze elkaar op volstrekt logische wijze afwisselen of de verstilde passages in ‘Then Now #3″, waarbij ze elkaar volledig de ruimte geven. En het mag in dit verhaal dan primair gaan over Shipp, laten we vooral niet voorbij gaan aan de kwaliteiten van Brown. Als geen ander weet hij op zijn altsax de toon te treffen. Laverend tussen fragiel geblazen, zeer ingetogen noten tot aan knetterende uitbarstingen. Een prachtig voorbeeld is de solo in ‘Then Now #7’, waarin zijn kwaliteiten optimaal aan bod komen.
De eerste keer dat Perelman en Shipp samenwerkten, dateert ook al weer van 25 jaar geleden. Toen zag ‘Cama De Terra’ het licht, waarop ook William Parker meedeed. Sindsdien is er, met name dankzij Leo Records, een onophoudelijke stroom albums op gang gekomen. Tot het in 2018 en ook hier besproken ‘Oneness’, waarna Perelman stelde: “This is it. I can’t see [Matt and me] making another duo recording in the near future… For now, there’s nothing more to say.” Gelukkig is hij op zijn schreden teruggekeerd, aangezien vorig jaar ineens dit haast megalomane ‘Efflorescence, Volume 1′ verscheen, met bijna vier uur aan muziek. En dat betreft dan nog alleen deel één! Volledig aan elkaar gewaagd, ook dat merkten we eerder op, wordt hier een onnatuurlijk hoog niveau van improviseren neergezet. Shipp’s altijd onderhoudende spel, met die hierboven al geroemde ritmisch – lyrische basis biedt ook nu weer een prima voedingsbodem voor Perelman’s kleurrijke, meanderende lijnen, zijn beeldende wijze van uitdrukken en zijn direct herkenbare, ietwat omfloerste toon.
