Door me te verdiepen in het werk van drummer en componist Phil Haynes, eerder stond ik stil bij zijn boek ‘Chasing the Masters’ en het derde album van zijn trio No Fast Food, begint het me steeds meer te verbazen dat de man hier nagenoeg onbekend is. Hij trad nooit op in het Bimhuis en ook nooit op ons meest prestigieuze jazzfestival: North Sea Jazz. Luister zijn muziek en u zult ongetwijfeld net zo verbaasd zijn als ik. Want niet alleen hebben we te maken met een uitstekend musicus en componist, Haynes weet ook nog eens te verrassen met meer dan bijzondere bezettingen, bijvoorbeeld met die van zijn kwintet 4 Horns & What?, bestaande uit twee koperblazers, twee rietblazers en een drummer. Ik kwam het niet eerder tegen. De twee albums die hij uitbracht, het uit 1989 stammende ‘4 Horns & What’ en het van twee jaar later daterende ‘4 Horn Lore’ werden onlangs opnieuw uitgebracht, op Haynes eigen CornerStoneJazz, onder de titel ‘The Complete American Recordings’, aangevuld met nooit eerder verschenen live opnames uit 1995.

(meer…)

Na zijn boek ‘Chasing the Masters’ dat hier onlangs voorbij kwam, is het niet meer dan logisch dat ik vandaag en morgen uitgebreid stil sta bij de muziek van drummer Phil Haynes. Vandaag komt het een jaar geleden verschenen derde album van zijn trio No Fast Food, verder bestaand uit bassist Drew Gress en saxofonist David Liebman: ‘CODA’S – No Fast Food III’ aan bod en morgen besteed ik aandacht aan het net uitgekomen ‘The Complete American Recordings’ van zijn bijzondere kwintet 4 Horns & What?, waarin we onder andere zijn voormalige leraar en vriend trompettist Paul Smoker horen. Beide albums verschenen bij Haynes’ eigen CornerStoneJazz.

(meer…)

Vandaag twee saxofonisten die voor hun solo album niet genoeg hadden aan hun sax. Mario Gabola zet dan ook op het bij Veto Records verschenen ‘ACCIAIo DOLCE FUSO’ niet alleen zijn altsax in, maar ook nog een aantal voorwerpen en elektronica, terwijl Ariello Perduto, het alias van Roberto di Blasio, zich naast zijn sopraansax en altsax voor het bij Setola di maiale verschenen ‘Cade la neve sovrana, vicina è la stella lontana’ wendt tot een drumstel en bijpassende percussie. Het levert een totaal andere en veel gevarieerder klankwereld op, zoveel is wel zeker.

(meer…)

Meer saxofoons vandaag. Colin Webster is solo te horen op altsax op de bij A New Wave of Jazz verschenen LP ‘Textural Studies’ en Philipp Gerschlauer, op altsax en Gerhard Ullmann, op tenorsax, treffen elkaar op het bij Between the Lines Records, onderdeel van Challenge Records, verschenen Cd ‘Twelve + 1 Murals’. Webster is hier geen vreemde, want goed bevriend met musicus Dirk Serries, maar solo kwam hij hier niet eerder aan bod. Gerschlauer kwam hier eveneens eerder aan bod, maar toen in de rol van uitvoerend musicus van eigentijdse gecomponeerde muziek en van Ullmann besprak ik begin vorig jaar nog drie albums.

(meer…)

Bijna twee jaar geleden stond ik hier stil bij ‘b’ en  ‘Steve Lacy’s Book of Practioners, Volume 1 “H”, twee albums van saxofonist Josh Sinton, waarin hij de baritonsax in zijn solorol verkende. Daar was hij toen duidelijk niet mee klaar want begin dit jaar verschenen twee nieuwe albums: ‘Couloir’ en Book of Practioners Volume 2′. Bestaat het eerste album uit vijftien korte improvisaties, het tweede bevat het tweede boek met etudes dat Steve Lacy begin jaren ’80 schreef voor dit instrument in de solorol, Het boek, ‘W’ genaamd bevat zes etudes die allen met die letter beginnen. Het geheel kwam als één dubbelalbum uit bij Sintons eigen FiP Recordings.

(meer…)

Binnen de geïmproviseerde muziek verdient de in 2012 overleden Engelse sopraansaxofonist Lol Coxhill een ereplaats. Een hommage aan deze musicus door collega Mike Cooper is dan ook volledig op zijn plaats. We horen Cooper op elektronica in elf stukken, waarbij hij zich telkens laat vergezellen door een andere musicus op sopraansax. ‘Soprano – An Homage to Lol Coxhil’ verscheen bij Room40 louter als download. Verder hier aandacht voor ‘Playing the Room’ van saxofonist Robin Verheyen. Deze Belgische saxofonist werd in 2021 door Kunstencentrum KAAP en W.E.R.F. records uitgenodigd om een soloconcert te spelen tijdens het AMOK festival in de Walburgakerk in Brugge. Het album verscheen een jaar geleden bij dit label, maar past prima in deze recensie, aangezien Verheyen koos voor de sopraansax.

(meer…)

Van de klarinet schakel ik over naar de sopraansaax, met zijn kenmerkend hoge, wat snerpende geluid. Twee musici brachten de laatste maanden een soloalbum uit met dit instrument: Eva-Maria Karbacher en Johan Arrias. Van de eerste verscheen ‘Ochotona Calls’ bij Wide Ear Records, de tweede realiseerde ‘Self Portraits’ bij Ausculto Fonogram. Beide albums zijn al iets ouder, maar dusdanig de moeite waard, dat ze hier alsnog aan bod moeten komen. Ze hebben de sopraansax gemeen als solo instrument, maar zeker ook het gebruik van ongewone technieken en het geïmproviseerde karakter van de muziek.

(meer…)