Marika Hackman – We slept at last (CD Recensie)
De nieuwe Marika Hackman is in alles een Engelse plaat. Qua sfeer ademt het de Engelse folk en het romantische, dramatische en duistere idioom. Het is nostalgie dat hier de klok slaat. De hoesfoto spreekt wat dat betreft boekdelen. Maar op een bepaalde manier is de muziek ook heel klassiek. Er loopt een spirituele lijn vanuit de oude Engelse muziek, bijvoorbeeld van Henri Purcell, naar deze plaat. Beluister ‘Claude’s girl’ maar eens.
En het mag dan wortelen in folk en klassiek, de arrangementen zijn evenzogoed zeer modern. Hackman maakt dan ook op een zeer geraffineerde wijze gebruik van elektronica, zowel voor de instrumentatie als voor de vervormingen van haar stem.