De singer-songwriter Eveline Vroonland heeft besloten haar carrière te vervolgen onder de naam ‘PHOS’. Want bij een nieuwe stijl muziek hoort ook een nieuwe naam en natuurlijk een album. In maart 2014 werd reeds de EP ‘The Jump’ uitgebracht. Door 3FM werd ze op basis hiervan zelfs uitgekozen als Serious Talent. En nu ligt er dus een heus album: ‘Never Obsolete’. En eerlijk is eerlijk daar kan deze dame trots op zijn!
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Kevin Verwijmeren, in het dagelijks leven student natuurkunde aan de technische universiteit van Delft, bracht onlangs zijn eerste CD uit als producer van elektronische muziek. ‘It’s The Colour Of A Cloud Covered Sky’ heet deze plaat.
Dit album is volledig gemaakt op de laptop met behulp van het softwareprogramma Logic Pro. Dat werkt kostenbesparend, maar dat is niet de enige reden. Hij legt zichzelf ook graag beperkingen op. Nieuwe muziek ontstaat voor Verwijmeren niet primair door het gebruik van nieuwe instrumenten maar veeleer door het werken met nieuwe ideeën, zoals hij ook opmerkt in een interview (te lezen op de website van Verwijmeren) voor Gonzo (Circus).
Als je de nieuwe CD van het Amsterdamse Snowapple beluistert hoor je in eerste instantie een folk geïnspireerde plaat. Bevallige liedjes, vrolijke niemendalletjes. Maar na meerdere luistersessies blijkt er toch meer aan de hand. Het is muziek met een knipoog en dan wel een hele vette, een illusie met andere woorden.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
De in Berlijn woonachtige Yair Elazar Glotman bracht in 2014 twee opmerkelijke releases uit onder de naam KETEV. Beiden als cassette en als download. De eerste zonder titel en de tweede ‘Singular Stare’ genaamd.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
In 2013 werkten Michel Banabila en Oene van Geel samen in het Cloud Ensemble, waarmee zij een EP opnamen. Die samenwerking smaakte naar meer en nu ligt er ‘Music for Viola and Electronics’ met daarop vijf tracks die wellicht nog het beste zijn te betitelen als klankgedichten. Zoals het bij moderne poëzie vaak gaat om de klanken die de zinnen en woorden in zich bergen zo geldt dat hier eveneens.
Het gaat dus om uitbeelden, bijna zoals in een film. Een film die je voor je ogen voorbij ziet lopen als je de muziek hoort. Wat verwacht je bij ‘Dondergod’? Juist: onrustbarende, verstorende elektronica die Banabila voortbrengt op zijn splinternieuwe Doepfer A-100, een analoog modulair systeem, soms met een noise-achtig karakter. Aangevuld met de krassende altviool van Van Geel. Je nekharen gaan er recht van overeind staan.