Over de waarde van de muziek van Béla Bartók hoeven we het niet meer te hebben, over zijn invloed op de muziek van de tweede helft van de vorige eeuw evenmin. Nieuwe Cd’s bij Onyx Classics, het eerste deel van ‘Orchestral Works’ en Hyperion, het Pianokwintet, zijn andermaal prachtige voorbeelden van de man zijn kwaliteiten en veelzijdigheid.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Ik moet eerlijk bekennen dat de Engelse componist Patrick Ozzard-Low mij totaal onbekend was. Het is dat altvioliste Elisabeth Smalt mij, nadat ik hier onlangs Cd’s van Frank Denyer besprak, haar laatste album met muziek van hem opstuurde, anders was dit verhaal er nooit gekomen. Dat ik Ozzard-Low niet ken, is op zich niet zo heel gek. Want ondanks het feit dat deze componist reeds sinds begin jaren ’70 actief is, zowel als componist maar ook als theoreticus, getuige zijn vakboek ‘New Instruments for New Music’, is hij nog steeds niet echt bekend.
De foto op de hoes van een Cd zegt soms veel over de muzikale opvattingen van de componist of musicus. Neem het titelloze debuut van de Australische componist Lachlan Skipworth dat verscheen bij Navona Records, Miezerige plantjes steken, nauwelijks zichtbaar, omhoog uit een onderwater gelopen, nevelig landschap. Het vormt een mooie analogie van de wijze waarop deze Australische componist melodieus materiaal hanteert.
In het eerste weekend van december 2017 besteedde de Franse Fondation Louis Vuitton een heel weekend aan de muziek van Steve Reich, vol met lezingen, interviews en natuurlijk muziek. Voor de uitvoeringen vroeg men de Schotse percussionist Colin Currie en zijn groep, die alom wordt gezien als één van de belangrijkste vertolkers van deze muziek op dit moment. De opnames waren geruime tijd te zien op Arte tv en werden voor een deel onlangs uitgebracht op Currie’s eigen label.
De bandnaam BU.D.D.A. staat voor Bund des Dritten Auges. Het samenwerkingsverband van Sascha Stadlmeier, ook bekend onder zijn alias EMERGE en Chris Sigdell, die we ook kennen als B°ton. Verder vinden we op dit eerste album, ‘All Der Gute Dinge Drei’, ook nog Dieter Mauson als gast. Alle drie bedienen ze een scala aan elektronica om de drie nummers, ja we doen de titels van band en album alle eer aan, vorm te geven. En bijna vanzelfsprekend verscheen het debuutalbum bij Attenuation Circuit, Stadlmeiers label.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Na eerder twee solo albums van Rutger Zuydervelt te hebben besproken, ‘Porcelain’ en ‘Amalgaam’, besteden we nu aandacht aan drie albums waarop we Zuydervelt in samenwerking met andere musici horen. Grenzen neemt hij daarbij niet in acht, zowel muzikaal als geografisch gaat deze man maar al te graag uitdagingen aan. Hier treffen we hem aan in het gezelschap van de gebroeders Kleefstra, Mariska Baars, Annelies Monseré, Sylvain Chauveau, Badenhorst, Chantal Acda en Bruno Duplant.
Van de schrijver Simon Vestdijk werd ooit gezegd dat hij sneller schreef dan God kon lezen. Iets soortgelijks kan gezegd worden over Rutger Zuydervelt, wellicht wel de meest productieve musicus die er in Nederland rondloopt. Album na album slingert hij de wereld in, zonder daarbij zijn kwaliteitsstandaard geweld aan te doen. Tijd dus voor weer eens een, noodzakelijk onvolledige, update. Want als God het al niet eens bij kan houden…
De Amerikaan Michael Fine is in eerste instantie bekend als producer – hij kreeg er in 1992 een Grammy Award voor – werkend vanuit zijn bedrijf Fine Sound Productions, gevestigd in Rotterdam. Daarnaast is Fine actief als artistiek leider, zo was hij dat bijvoorbeeld voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest en het Gergiev Festival. Daarnaast speelt deze duizendpoot klarinet en componeert hij sinds 2013. Onlangs verscheen bij Evidence Classics ‘Five for Five’ waarop we vier kwintetten voor blazer en strijkkwart vinden.