Ik vervolg mijn serie gecomponeerde werken voor piano met twee lange stukken, beiden van Amerikaanse componisten. Steven Beck speelt ‘Artifacts’ van Jeffrey Hall en Darryl Friesen vertolkt ‘Curlicue’ van Karen Sunabacka. Beide albums verschenen bij imprints van Parma Recordings: Navona Records, respectievelijk Ravello Records.
De uit Letland afkomstige componist Pēteris Vasks is bij ons inmiddels aardig bekend, iets wat veel minder geldt voor de Cyprioot Vassos Nicolaou. Van beiden verschenen onlangs Cd’s met werk voor piano solo. Reinis Zariņš nam onder de titel ‘Piano Works’ een drietal stukken, waaronder het monumentale ‘The Seasons’, op voor Ondine en Tamara Stefanovich legde voor Pentatone de ‘Etudes’ vast van Nicolaou, samen met ‘Frames’ voor vier handen, dat ze speelt met haar partner Pierre-Laurent Aimard. Beiden hoorde ik nog onlangs tijdens het Kurtág Festival in het Muziekgebouw aan ’t IJ.
De elf ‘Klavierstücke’ van Karlheinz Stockhausen, gecomponeerd tussen 1952 en 1961, dus vrij vooraan in zijn carrière, behoren tot de meest bijzondere en veeleisende stukken uit de hedendaagse pianoliterauur. Bijna vier jaar geleden kwamen ze hier aan bod in een uitvoering door Sabine Liebner, nu is het de beurt aan Miharu Ogura die bij Thanatosis Produktion live opnames van de stukken uitbracht.
Wellicht is de piano wel, samen met de viool, het meest gebruikte instrument in de gecomponeerde muziek. En dat geldt al helemaal als we het instrument als solo instrument bekijken. De pianist, beginnend of gevorderd behoeft zich geenszins te vervelen. Daarom de komende tijd gecomponeerde muziek voor dit prachtige instrument met zoveel mogelijkheden. Twee componisten vandaag die het minimalisme hebben omarmd, zo kenmerkend voor het Wandelweiser Collectief. Van Florian Wittenburg verscheen ‘1- bis 4-Stimmig’, gespeeld door hemzelf en van Anastassis Philippakopoulos ‘Piano 1’, ‘Piano 2’ en ‘Piano 3’, allen gespeeld door Teodora Stepančić.
Vandaag staat Benjamin Britten centraal, één van de grootste componisten die Engeland ooit heeft gekend. Het Noorse Ensemble Allegria voert ‘Variations on a Theme by Frank Bridge, opus 10’ uit, naast stukken van Lars Petter Hagen en Richard Strauss op een bij Lawo Classics verschenen album dat als titel Britten – Hagen – Strauss meekreeg en het Belifante Quartet nam zijn tweede strijkkwartet op, alsmede drie Divertimenti en combineerde dat met werk van John Playford en Caroline Shaw. ‘Ellipse’ verscheen bij 7 Mountain Records.
Gisteren kwam hier de componiste Florence Beatrice Price al uitgebreid aan bod middels twee Cd’s met haar muziek voor piano solo en voor piano en viool. Er is echter meer. Ze is namelijk ook te horen op drie recente duet cd’s, als onderdeel van een keur aan componisten uit alle tijden. Altviolist Amaro Dubois nam met pianiste Tingting Yao ‘LUZ’ op voor Navona Records; de pianistes Zhihua Tang en Deborah Moriarty spelen werk voor twee piano’s op het bij Blue Griffin Recording verschenen ‘Connecting Cultures’ en violiste Yoki Morimyo is met pianist Damiano Afrifa te horen in het bij CD 19’40” verschenen ‘Musica Spirituale’.
Lang was er weinig tot geen aandacht voor de Afro-Amerikaanse componiste Florence Beatrice Price, die leefde va 1887 tot 1953, iets waar de laatste tijd gelukkig verandering in lijkt te komen. Net zoals dat voor meer zwarte componisten geldt. Josh Tatsuo Cullen nam voor Blue Griffin Recording stukken voor solo piano van haar op onder de titel ‘Scenes in Tin Can Alley’ en Gerry Bryant doet hetzelfde op ‘The Composers’, uitgekomen bij Navona Records. Hij combineert het echter met een aantal stukken voor viool en piano, waarin we Mark Cargill horen en een paar stukken van de bij ons eveneens totaal onbekende Thomas “Blind Tom” Wiggins. Morgen nog meer van Price.
Vorige maand beleefde ‘Displacement’ zijn première in Den Haag, een nieuw stuk van de componist Merijn Bisschops, speciaal geschreven voor de in hedendaags gecomponeerde muziek gespecialiseerde pianist Saskia Lankhoorn. Zoals gewoonlijk beperkt Bisschops zich ook nu niet tot dit akoestische instrument, maar laat hij het een ingenieuze relatie aangaan met elektronica en video. Al speelt dit laatste vanzelfsprekend geen rol op de in eigen beheer uitgebrachte LP.
“De republiek van het slagwerk”, zo noemde dirigent Bernard Haitink de slagwerkers van het inmiddels Koninklijke Concertgebouw Orkest. Regisseuse Carmen Cobos kreeg exclusief toegang tot deze bepalende musici en hun wijze van werken, iets dat resulteerde in de documentaire ‘De Koninklijke Republiek’, die afgelopen donderdag in de bioscopen zijn première beleefde. De rode draad in het verhaal is het concert dat het orkest op 4 februari vorig jaar gaf en waarbij paukenist Nick Woud na twintig jaar afscheid nam.
Onlangs benaderde de bassist Jonathan Nagel mij met zijn project ‘Eventually’. Een compositie voor contrabas, elektronica, menselijke stem en ballet. Waarbij ik mij in het kader van dit verhaal buig over het muzikale deel, aangezien ik het ballet niet heb gezien. Wie dat wil kan overigens volgend weekend terecht op een tweetal plaatsen in Amsterdam. Maar ook zonder dat ballet is ‘Eventually’, dat op LP, samen met een prachtig boekwerk, verscheen bij het mede door Nagel opgerichte Xilent Records, zeer de moeite waard. (meer…)