Componist en gitarist Fredrik Rasten levert met het bij SOFA Records verschenen ‘Six Moving Guitars’ een alleszins boeiend album af. In de vijf delen waar deze compositie uit bestaat, weet Rasten een bijzondere geluidswereld te creëren, werkend vanuit het principe van de reine stemming.
Gisteren stonden we hier stil bij de pianosonates van Frank Nuyts, meer specifiek sonate nr. 1B uit 2015 en twee oudere, de sonates nr. 2 en 9, naar aanleiding van nieuwe opnames. Nu nemen we zes relatief nieuwe, ontstaan tussen 2016 en 2018. onder de loep, eveneens uitgebracht door Hardscore. Aangezien Nuyts zijn sonates in boeken van zes schrijft, vormen de nrs. 19 tot 24 een soort van eenheid en ook hier kiest Nuyts er weer voor om met verschillende pianisten te werken en de stukken ook echt voor hen te schrijven.
De Vlaamse componist Frank Nuyts is wellicht één van de laatste componisten die nog pianosonates schrijft, een vorm die we eerder in verband brengen met Haydn, Mozart en Beethoven dan met hedendaags gecomponeerde muziek. Maar voor Nuyts gelden dit soort overwegingen niet, hij is altijd al zijn eigen weg gegaan, wars van alle modernistische trends. In 2015 verscheen een box met zes Cd’s met daarop de eerste 18 sonates, Nuyts zat daarna echter niet stil en componeerde er nog zes die nu, samen met de nieuwe sonate nr. 1B en nieuwe opnames van twee sonates, nr. 2 en 9, bij Nuyts’ eigen Hardscore label verschenen.
Het 50 leden tellende Zwitserse Insub Meta Orchestra gaf vorig jaar twee componisten, Michael Pisaro en Magnus Granberg de opdracht voor een nieuw werk. Op 5 mei 2018 gingen ze in Genève in première, uitgevoerd door 27 musici en onlangs verschenen de beide stukken, ‘Achilles, Socrates, Diotima (The Poem of Names, nr. 2’ van Pisaro en ‘Als alle Vogel sangen mein Sehen und Verlangen’ van Granberg op Cd bij Insub Records.
Sommige componisten danken hun faam aan slechts een klein aantal werken, waardoor we bijna zouden vergeten dat ze nog veel meer gecomponeerd hebben. Noem bijvoorbeeld de naam Erik Satie en we denken direct aan de Trois Gymnopedies en de Gnossiennes, beiden uit het begin van zijn carrière als componist. Satie schreef echter veel meer, onder andere voor toneel. Eén van die stukken is ‘Socrate’, dat onlangs weer eens subliem werd opgenomen door de sopraan Olalla Alemán en pianist Guy Vandromme voor Wandelweiser Records.
Onder de titel ‘Impasse’ bracht de Franse accordeonist Gulliaume Meral bij TRPTK een album uit met muziek van landgenoot Franck Angelis, naast componist ook zelf actief als uitvoerend accordeonist, Iets dat ook geldt voor de Rus Sergei Voitenko, van wie Meral eveneens een stuk op dit album speelt.
James Weeks‘ in 2017 gecomponeerde ‘Windfell’ ontstond door een verzoek van de violiste Mira Benjamin, met wie Weeks al eerder had gewerkt. Schrijven voor viool was niet zo zeer een uitdaging, Weeks’ vrouw is violiste, maar de duur van het stuk was dat beslist wel: “even so, an hour is a crazy amount of time for one player and I spent a long time before I started, trying to imagine what I could do to fill it.” Maar het stuk kwam er en werd onlangs op Cd uitgebracht door Another Timbre
In het werk van de Amerikaanse componist Ryan Carter speelt elektronica een bijzonder grote rol. Zo ontwikkelde hij de app ‘iMonkeypants’, waarbij de luisteraar een aantal geprogrammeerde algoritmes kan beïnvloeden en richtte hij Headless Monkey Attack op, een project waarin hij live voortgebrachte muziek vermengt met elektronische dansmuziek, opgeslagen in de programmeertaal RTcmix. Op zijn debuutalbum, dat Kairos Music onder de naam ‘Chamber Works’ uitbracht, zijn echter alle zes de stukken geschreven voor akoestische instrumenten. Hier komt de elektronica op een geheel andere wijze aan bod.
September vorig jaar speelde het Koninklijk Orkestgebouworkest, onder leiding van Stéphane Denève eindelijk het uit 1935 stammende ‘Jeanne d’Arc au bûcher’ van de Zwitsere componist Arthur Honegger. Het was er simpelweg niet eerder van gekomen, op zich niet vreemd gezien de grote hoeveelheid musici en solisten die dit stuk vraagt. Nu ligt er een Cd van deze semi-concertante uitvoering waardoor we deze glorieuze uitvoering, want daar was zeker sprake van, uitgebreid terug kunnen horen.
De muziek van Johannes Brahms komt op deze blog, voornamelijk gewijd aan de hedendaagse gecomponeerde muziek en diens grondleggers, in principe niet aan bod. Dat dit nu wel gebeurt, komt doordat klarinettist Reto Bieri, samen met Meta4, zijn klarinetkwintet, opus 115, op het bij ECM uitgekomen ‘Quasi morendo’ combineert met stukken van Salvatore Sciarrino en Gérard Pesson. ‘Let Me Die Before I wake’ en ‘Nebenstück’ dienen als omlijsting voor het stuk van Brahms.