In de jaren ’30 van de vorige eeuw schreef Igor Stravinsky een aantal stukken voor viool en piano, in samenwerking met de violist Samuel Dushkin. Soms betrof dat een nieuw stuk, maar veel vaker handelde het om bewerkingen van (delen van) stukken die Stravinsky eerder voor een andere bezetting had gecomponeerd. Violist Bruno Monteiro en pianist João Paulo Santos namen een groot deel van deze stukken onlangs op voor Et’cetera.
Het mooie van het Amerikaanse Parma Recordings en zijn imprints als Ravello Records en Navona Records is dat het een podium biedt aan minder bekende, vaak jonge componisten. Iets dat overigens in veel gevallen ook geldt voor de uitvoerders. Nieuwe muziek ontdekken is hier dus standaard, zoals ook wel bleek uit eerdere recensies. Ook nu weer. Violist Patrick Yim speelde een Cd vol met stukken voor solo viool, allemaal wereldpremières, van vijf componisten die ook nu weer voor mij volslagen onbekend waren.
De Finse componiste Kaija Saariaho kwam op deze blog al vaker voorbij. Niet zo gek natuurlijk, als je over hedendaagse gecomponeerde muziek schrijft, kun je moeilijk om deze inmiddels iconische componiste heen. Nu is de aanleiding een album van BIS met daarop het inmiddels klassieke ‘Graal Théâtre’, de wereldpremière op Cd van het eveneens voor viool en orkest geschreven ‘Vers toi qui est si loin’; ‘Neiges’ in de versie voor twaalf cello’s en tot slot ‘Circle Map’ voor orkest.
De Franse componist Sebastien Roux is zeker niet de eerste componist die zich in zijn werk laat inspireren door andere kunstenaars, maar weinigen voeren het zo sterk door als hij in zijn serie ‘Sonic Translations’. In ‘Quatuor’ boog hij zich over het tiende strijkkwartet van Beethoven; In ‘Nouvelle’ over Gustave Flaubert’s ‘The Legend van Saint Julien’ en in ‘Inevitable Music’, waarvan deel 5 onlangs verscheen bij Brocoli, over de muurschilderingen van Sol LeWitt.
Ooit dachten we dat kunst zou verheffen. Dat schoonheid en goedheid in elkaars verlengde lagen. Dat je als het ware door je bezig te houden met de hogere kunsten een beter mens werd. Maar sinds we weten dat de kampbeulen in Auschwitz van de muziek van Schübert hielden en de hoogste baas van allemaal in zijn bunker naar Beethoven luisterde zijn we die illusie kwijt. Terecht, zo blijkt ook weer eens uit het boeiende boekje van Fred Brouwers, ‘Beethoven in de bunker’, dat onlangs verscheen bij uitgeverij Epo.
(meer…)
Enige tijd gelden besprak ik hier ‘Canto Ostinato’ van Simeon ten Holt, gespeeld door het Matangi Quartet. Nu ligt in mijn speler een andere proeve van bekwaamheid van dit kwartet. Een Cd van Solaire Records met daarop het eerste strijkkwartet van de Duitse componist Markus Reuter, met als titel ‘Heartland’. In niets lijken deze twee kwartetten op elkaar, het enige dat ze gemeen hebben is die bezetting.
Net als ik hebt u waarschijnlijk nooit gehoord van de Frans-Russische componist Georgy Catoire. Verwonderlijk is dat niet, want deze man, levend van 1861 tot 1926 liet slechts een zeer klein oeuvre na en raakte na zijn dood, hij was net 65 geworden, volledig in de vergetelheid. De Cd ‘Revived Masterpieces’ die Challenge Records onlangs uitbracht mag dan ook een verrassing heten, zeker omdat er twee stukken op staan die vrij recent zijn teruggevonden en dus nooit eerder op plaat verschenen.
Recenseren is ook keuzes maken. En dat leidt er soms toe dat een Cd niet aan bod komt, terwijl het betreffende album wel degelijk de moeite waard is. Zo’n album is dit ‘Chamber Music at Orlando’, met daarop kamermuziek van Louis Andriessen, gespeeld tijdens het Orlando Festival in de zomer van 2018, waar de muziek van deze grote componist centraal stond. Helaas was ik er niet bij, ook met concerten moet je keuzes maken, maar gelukkig hebben we dit bij Et’cetera Records verschenen album, waarop negen van de vijfentwintig stukken die tijdens het festival werden gespeeld, zijn uitgebracht.
Prompt nadat ik de recensie geplaatst had van Simeon ten Holt’s ‘Canto Ostianata’ in een versie voor strijkkwartet, gespeeld door het Matangi Quartet, kreeg ik een mail van Cobra Records. Het Nederlands Saxofoon Octet had een versie voor saxofoons opgenomen. Of ik interesse had om ook die te beluisteren. Nu ja, waarom ook niet. Ten Holt gaf tenslotte zelf dit strijkkwartet de ruimte voor een eigen versie, al wilde hij de uitvoering in eerste instantie beperken tot die voor één of meerdere piano’s, dus waarom dan niet voor saxofoons?
Over de waarde van de muziek van Béla Bartók hoeven we het niet meer te hebben, over zijn invloed op de muziek van de tweede helft van de vorige eeuw evenmin. Nieuwe Cd’s bij Onyx Classics, het eerste deel van ‘Orchestral Works’ en Hyperion, het Pianokwintet, zijn andermaal prachtige voorbeelden van de man zijn kwaliteiten en veelzijdigheid.