Middels zijn alias Meitei poogt de Japanse musicus Daisuke Fujita de ziel van Japan en zijn geschiedenis in muziek te vangen. Zo bracht hij eind vorig jaar ‘Kofū I’ uit bij Kitchen Label met dertien indringende stukken. Er was echter toen nog zeer veel materiaal over wat Fujita ertoe bracht om deze maand met ‘Kofū II’ te komen waarop hij de eerder ingezette lijn doortrekt.
Frankrijk mag dan voor veel Nederlanders nog altijd gelden als hét vakantieland, hun jazz is hier nooit te horen. En dus besteden we maar middels Cd’s aandacht aan al het moois dat daar vandaan komt. In het eerste deel van het Evan Parker portret kwam Jean-Marc Foussat reeds voorbij met zijn analoge synthesizer, in dit verslag staat hij centraal. Sinds half jaren ’70 van de vorige eeuw is hij een niet weg te denken grootheid in de Europese vrije improvisatie en met zijn FOU Records biedt hij een platform voor zijn eigen muziek en dat van gelijkgestemden. Daar in Londen speelde hij naast een set met Parker en Daunik Lazro ook een soloset waarvoor hier aandacht. Verder liggen er concertregistraties van een duet met Thomas Lehn, eveneens op analoge synthesizer, onder de titel ‘Spielgelungen’ en met Christiane Bopp en Emmanuelle Parrenin, onder de titel ‘Nature Still’, allen verschenen bij FOU Records.
De Belgische gitarist Pierre Gerard opereert in de luwte. Weliswaar heeft hij inmiddels een vrij uitgebreide discografie bij elkaar gesprokkeld, maar daar zitten veel uitgaves in eigen beheer bij en op kleine labels. Ik kwam hem twee jaar geleden op het spoor, toen verscheen bij Edition Wandelweiser ‘Soleil Clandestin’ dat hij maakte met Bruno Duplant. Onlangs verschenen er twee nieuwe albums vrijwel tegelijkertijd op mijn pad. Bij Dirk Serries’ A New Wave of Jazz verscheen ‘Pieces of Apparatus’ en bij Edition Wandelweiser zag ‘Imprévu Visible Inversé’ het licht. Een goede reden om weer eens aandacht te besteden aan deze veelzijdige musicus en zijn werk meer bekendheid te geven.
De Noorse gitarist en componist Kim Myhr behoort onmiskenbaar tot die groep kunstenaars die bruggen weet te slaan tussen genres. Experimentele muziek, jazz, folk en hedendaags gecomponeerd nemen een ongeveer even grote plaats in binnen zijn werk. Ook in ‘Vesper’, een driedelig werk dat onlangs werd uitgebracht door Hubro Music, horen we dit overduidelijk terug. We horen Myhr op gitaar en elektronica, aangevuld met de tien musici van het Australian Art Orchestra.
Componist en toetsenist Anthony Pateras vormt inmiddels een vaste waarde op deze blog, gebruik vooral de zoekfunctie om te zien wat ik eerder over hem schreef. Bijzonder aan Pateras is dat hij zijn werk als componist blijft afwisselen met dat van (improviserend) uitvoerder, beiden komen hier dan ook uitgebreid aan bod. De twee stukken op het bij All That Dust verschenen ‘Duos for Other Instruments’, dat hij maakte met violist Erkki Veltheim, waar Pateras al meer dan twintig jaar regelmatig mee samenspeelt, horen in die tweede categorie thuis, terwijl het bij Bocian Records verschenen ‘Pseudacusis’ en het door Eugene Ughetti uitgevoerde ‘Hypnagogics’ overduidelijk onder de hedendaags gecomponeerde muziek vallen. ‘The traces of a mistake, the most simple one possible the reactions of even younger children’ en ‘Distance bestows then takes right back’, beiden verschenen als download bij Superpang, zitten daar wat tussenin. Het zijn composities, maar dan van Pateras en Rohan Drape samen.
Sinds het begin van deze eeuw werken de twee uit Genua afkomstige musici Edo Grandi en Maurizio Gusmerini samen onder de naam St. Ride. Ze creëren middels elektronica een verrassend veelzijdige klankwereld waarin flarden goed in het gehoor liggende pop, hand in hand gaat met ambient en meer experimentele elektronica. Na ‘Deutschland Fendom’ uit 2016 was het echter opvallend stil rond dit duo, tot eerder dit jaar het prachtige ‘Microstorie’ bij Torto verscheen, waarin die diverse muzikale werelden weer op boeiende wijze samenkomen.
Twee albums van musici die de grenzen tussen (muzikale) culturen overschrijden. Allereerst aandacht voor Boi Akih, bestaande uit de Nederlands-Molukse zangeres Monica Akihary en gitarist Niels Brouwer. Voor het project ‘Storyteller’, nodigden zij koraspeler Sekou Dioubate en blokfluitist Dodó Kis uit. Het album verscheen eind vorig jaar in eigen beheer, maar de geplande tour kon toen niet doorgaan, die vindt dit najaar plaats, alle reden dus om dit album hier alsnog aan bod te laren komen. Ik koppel het graag aan het bij Home Records verschenen ‘Bolo Saba’ van het uit Baba Sissoko, Jozef Dumoulin en Afra Mussawisade bestaande Bará, ook dat album ligt hier al veel te lang.
Enige dagen geleden besprak ik hier twee albums van David Grubbs met Ryley Walker en zijn laatste album met het trio The Underflow. In dat verslag noemde ik Grubbs gitarist, dat is hij ook, maar ik doe hem daarmee wel wat te kort. Op twee LP’s die onlangs verschenen bij Improved Sequence horen we Grubbs namelijk primair op piano en in het tweede stuk van ‘The Harmless Dust’ op Hammond orgel. Beide albums verschenen eerder op Cd, ‘Arborvitae’ dat Grubbs opnam met Loren Connors stamt uit 2003; ‘The Harmless Dust’, zijn samenwerking met Nikos Veliotis is van 2005. Beiden zijn echter belangwekkend genoeg om hier alsnog aan bod te laten komen.
De Amerikaanse gitarist David Grubbs behoort tot het type musici dat niet op één stijl is vast te pinnen. De afgelopen decennia was hij zo ongeveer actief in alle muzikale stromingen, van punk en rock, tot folk, experimentele elektronica en free-jazz en werkte hij samen met zulke uiteenlopende musici als Will Oldham, Royal Trux, Dirty Three, Matmos, Richard Buckner, Tony Conrad, Pauline Oliveros en Arnold Dreyblatt. Daarnaast kennen we Grubbs als wetenschapper, hij is momenteel professor aan de City University of New York. In deze recensie tonen we slechts twee uitingen van die veelzijdigheid. ‘Figth or Flight Simulator’ en ‘A Tap on the Shoulder’ maakte hij samen met mede gitarist Ryley Walker, terwijl we hem in The Underflow horen met Mats Gustafsson en Rob Mazurek.
Bijna een jaar geleden besteedde ik hier aandacht aan ‘Mountains Are Mountains’ een solo album van slagwerker Berke Can Özcan, die zich echter geenszins beperkt tot een set trommels. Ik betoonde mij enthousiast, met name over de grote mate van veelzijdigheid. Onlangs kwam er nieuw werk uit, de EP ‘Cicadas & Kitharas’ waarvoor Özcan weer eens de samenwerking zocht en wel met een drietal door hem bewonderde gitaristen: Erkan Oğur, Sarp Maden en Serdar Ateşer. In wisselende samenstelling vergezellen ze hem op wederom vier krachtige stukken.