Naar aanleiding van het concert dat het Koninklijk Concertgebouworkest afgelopen vrijdag gaf, zoom ik nog wat verder in op de muziek van Morton Feldman, vandaag en György Ligeti, morgen. Apartment House nam onlangs Feldmans uit 1985 stammende ‘Piano and String Quartet’ op, een Cd die verscheen bij Another Timbre. Feldman schreef het stuk twee jaar voor zijn dood, een opdracht van het Kronos Quartet en Aki Takahashi.
Concertgebouw, Amsterdam – 6 mei 2022
Muziek die niet klinkt is geen muziek. Waar een schilderij of een boek op zichzelf kan bestaan, ook als er niet naar gekeken wordt of in gelezen, is een partituur pas van belang als hij klinkt. En dus wordt weggezet in de tijd. En toch verhoudt ieder muziekstuk, hoe afhankelijk het ook is van de factor tijd, zich hiertoe op een andere manier. Dat concludeer ik in ieder geval naar aanleiding van dit concert waarin het Koninklijk Concertgebouworkest, onder leiding van David Robertson, naast een wereldpremière van Beat Furrer, stukken brengt van György Ligeti, Cristobál de Morales, Otto Ketting en Morton Feldman.
Oud Klooster (A New Wave of Jazz), Brecht – 5 mei 2022
Terwijl de andere vier inmiddels oude bekenden zijn, had ik tot nu toe accordeoniste Emilie Škrijelj nog niet live gezien. En dus toog ik naar Brecht, overigens ook om trompettist Patrick de Groote weer eens te horen, één van de wegbereiders van de vrije improvisatie in België. Maar helaas moest hij, herstellende van een buikgriep, verstek laten gaan. En aldus werd een gepland sextet een kwintet en mocht Colin Webster, vandaag op baritonsax, de blazerspartijen voor eigen rekening nemen. Verder troffen we Dirk Serries op akoestische gitaar, Martina Verhoeven weer eens op contrabas en Tom Malmendier op snaredrum plus toebehoren. Verder hier aandacht voor twee Cd’s waarop we Škrijelj en Malmendier horen. Als onderdeel van Nuits brachten ze ‘Latitudes’ uit op eux sæm, terwijl bij Carton Records ‘Tropism’ verscheen van hen als duo.
Na haar solo album ‘Ekhidna’ en ‘Ding Dong. You’re Dead’ van haar trio is het eveneens bij Rune Grammofon verschenen ‘Tempest Revisited’ het derde album in anderhalf jaar tijd van de Noorse gitariste Hedvig Mollestad. Een musicus die niet mag ontbreken als we het hebben over gitaristen in de experimentele hoek. Samen met de saxofonisten Karl Hjalmar Nyberg, Martin Myhre Olsen en Peter Erik Vergeni, de bassist Trond Frønes, de twee drummers Per Oddvar Johansen en Ivar Loe Bjørnstad en de toetseniste Marte Eberson slaat Mollestad wederom nieuwe wegen in.
Zoals ik reeds eerder opmerkte, doen we Luka Schuurman te kort door hem simpelweg gitarist te noemen. Ook op het laatste album, het eind vorig jaar verschenen ‘Translucid’ weigert hij om zich tot dit instrument, hoe belangrijk ook in zijn muziek, te beperken. Een wederom bijzonder stemmig album. Hier ook aandacht voor het als download verkrijgbare ‘Shinedown’, het bij Keroxen verschenen debuut van Halli Crigi, dat Schuurman vormt met Thomas van Nieuwenhoven en FJ González Torres.
De Link, Tilburg, 3 mei 2022
Samen met de Academy of Music and Performing Art (AMPA) in Tilburg organiseert De Link ook residenties voor componisten en uitvoerende musici. Vorig jaar reeds zou de Engelse componist Patrick Ellis te gast zijn, dat kwam er vanzelfsprekend niet van. Gisteren vond echter alsnog de wereldpremière plaats va zijn ‘Fractured Motion’ door het Tantrum Saxophone Quartet. Voor de pauze gaf pianiste María Dominguez een recital met drie stukken van componisten die qua stijl prima bij Ellis aansloten: Christopher Cerrone, Steve Reich en Pierre Jodlowski.
‘Clear’, het laatste album van Lend Me Your Underbelly, het alias van Christian Berends, slingert hier al geruime tijd rond. En iedere keer komt er weer wat tussen. Maar nu we het over gitaristen hebben, zwevend tussen stijlen, mag hij niet langer blijven liggen. ‘This Room’ was het laatste album dat hier voorbij kwam, net als al die anderen. En dat is het leuke van een musicus volgen, je maakt de ontwikkelingen mee en dus was ik ook weer benieuwd naar dit ‘Clear’.
Niels Duffhues heeft zich de afgelopen jaren vooral bezig gehouden met het componeren van instrumentale muziek, aansluitend bij dromerige, vaak niet van enige nostalgie gespeende filmbeelden, eveneens van eigen hand. Eerder kwam hier ‘Abandon All Hope’ voorbij en in dit verslag staan we stil bij ‘De Val’. Duffhues is echter ook singer-songwriter, een metier dat hij onlangs weer oppakte met het uitbrengen van ‘Murder Call’, zijn negende album met liedjes en daaraan voorafgaand het compilatie album ‘Duffhues 2001 – 2018’.
Het Adam Mickiewicz Institut is een Poolse cultuurinstelling met als missie de interesse in de Poolse cultuur te ontwikkelen. Daar past bij dat ze onlangs drie portret Cd’s bekostigden bij het prestigieuze Kairos Music. Als uitvoerder kozen ze niets minder dan Klangforum Wien, nog altijd één van de belangrijkste ensembles binnen de hedendaags gecomponeerde muziek. We krijgen zo een mooie inzage in de muziek van Aleksandra Gryka, Marcin Stańczyk en Cezary Duchnowski.
In 1994 overleed Kurt Corbain, voorman van Nirvana en één van de meest opvallende musici uit de geschiedenis van de popmuziek. Vorig jaar, vijfentwintig jaar later dus, besloten zanger en gitarist Manu Champagne, accordeonist Didier Laloy en violist Damien Chierici onder de naam ‘Folk Nevermind’ een ode te brengen aan deze musicus en liedjesschrijver. Het titelloze album werpt een totaal ander licht op dit oeuvre dan we gewend zijn, hier geen grunge, maar folk. Het album verscheen dan ook bij Homerecords, hét label voor hedendaagse folk.