Het uit Californië afkomstige Korn maakte zijn debuut in 1994 en bestaat dus inmiddels bijna dertig jaar. Het was één van de eerste bands die metal combineerde met hiphop, techno en funk, ‘nu-metal’ gedoopt. Muziekstijlen die tot op dat moment gescheiden werelden vormden. Het maakte Korn, net als bands als Deftones, Limp Bizkit, Disturbed en Linkin Park bekend bij het grote publiek. Inmiddels zijn we een stroom albums verder en ligt er ‘Requiem’.
Toen Warpaint in 2008 voor het eerst van zich liet horen, was een popgroep volledig bestaand uit vrouwelijke musici nog een redelijke uitzondering, dat is inmiddels wel wat veranderd al blijft de verhouding nog steeds scheef. Het ging de dames goed tot 2016, het jaar waarin ‘Heads Up’ verscheen. De vier leden namen aansluitend pauze en besloten elders ervaring op te gaan doen. Het in mei dit jaar bij Vrigin Records verschenen ‘Radiate Like This’ laat horen dat dit een goede keuze is geweest, de muziek klinkt beter dan ooit.
Kae Tempest bracht haar eerste album uit in 2010 onder de naam Kate Tempest, ‘Broken Herd’. Ik kwam haar zes jaar later op het spoor met ‘Let Them Eat Chaos’. De volstrekt eigen draai die ze aan rap / spoken word geeft, mede dankzij het echte Engelse Engels dat ze spreekt, nam mij voor haar in. ‘The Book of Traps and Lessons’ volgde in 2019. Dit jaar verscheen bij Fiction ‘The Line is a Curve’, onder haar nieuwe naam Kae Tempest, waarmee hen uitdrukking geeft aan de non-binaire identiteit. Een album waarbij tevens duidelijk wordt dat Tempest zich blijft ontwikkelen.
Het uit België afkomstige The Me in You was mij volstrekt onbekend. Echt vreemd is dat niet, want het nieuwe, bij Starman Records verschenen ‘How Does it Feel to Be Wrong All the Time’ is pas het vierde album in tien jaar tijd. Voorganger ‘Stuart Conroy: 1974-1978’ dateert van 2018. Een band dus die er de tijd voor neemt en dat is iets dat je dan ook direct hoort aan deze prachtige nieuwe schijf.
Het sextet Old Crow Medicine Show maakt al ruim twee decennia onvervalste Americana / Bluegrass. En na ‘Volunteer’ uit 2018, verscheen er dit jaar weer eens een studio album, bij ATO Records, ‘Paint this Town’. Daar hoort een zeker instrumentarium bij. We horen Ketch Secor dan ook naast op de gitaar, op voor deze stijl typische instrumenten als de fiddle, de harmonica en de banjo, Cory Younts en Jerry Pentecost en Mike Harris op zowel slide-gitaar als dobro. En ook redelijk bijzonder voor popmuziek:
Morgan Jahnig op contrabas.
Op het nieuwe, bij ATO Records verschenen, ‘Welcome 2 Club XIII’ heeft de politiek de muziek van Drive-By Truckers verlaten. Het zal komen doordat Donald Trump inmiddels in Florida woont en Joe Biden het Witte Huis bewoont, dat de heren het wat minder nodig vinden. Een wat persoonlijker album, waarop Drive-By Truckers terugkeert naar Club XIII op de grens van Tennessee en North Alabama, waar de wortels van deze in Southern Rock gespecialiseerde band liggen. Ook qua muziek gaan we terug naar toen.
Geen componist voldoet zo goed om mijn muziekvriend Hans-Peter Kolb, voor iedereen bekend als Hap, te eren dan Hanns Eisler. Afgelopen dinsdag nam Hap begeleid afscheid van het leven, nadat twee jaar geleden een hersenbloeding zijn kritische verstand ernstig had aangetast. In onze filosofische gesprekken kwam Eisler regelmatig naar boven, geëerd door Hap, zowel vanwege zijn muziek, als zijn politieke standpunten. Op een nieuw album, verschenen bij Capriccio, laten Klangforum Wien en HK Gruber horen dat Eisler nog niets aan belang heeft ingeboet.
Als je geïnteresseerd bent in experimentele muziek waarin elektronica een allesbepalende rol speelt, kun je niet heen om het in Deventer gevestigde Esc.Rec. Harco Rutgers blijkt iedere keer weer een uitstekend oor te hebben voor onverwachte klanken en bijzondere muzikale vondsten. En ook al beperkt hij zich zeker niet tot Nederlandse musici, zij vinden hier wel vaak een podium. Daarom vandaag muziek van eigen bodem, in het laatste jaar uitgebracht. Martijn Comes en Lukas Simonis maakten ‘Regering’, Roel Meelkop en Marco Douma maakten het in prachtig artwork gestoken ‘Hoek’ en Jeroen Diepenmaat en Wouter van Veldhoven vulden met ‘Struin’, respectievelijk ‘Stop’, ieder een kant van een cassette.
Het was lange tijd stil rondom Soccer Committee, het alias van gitariste en vocaliste Mariska Baars. Tot vorig jaar bij Morc Tapes de mini-LP ‘Tell from the Grass’ verscheen, gevolgd door Moving Furniture Records die dit voorjaar haar titelloze CDr uit 2005 opnieuw uitbracht op Cd, met daarop tevens bewerkingen van twee stukken. ‘Mol & Mon Coeur’ werd onderhanden genomen door Machinefabriek (Rutger Zuydervelt), iemand met wie Baars overigens frequent samenwerkt, onder andere in Piiptsjilling en ‘Le Jardin’ door Wouter van Veldhoven.
Alexei Borisov begon zijn muzikale carrière als drummer, maar stapte al snel over op de elektrische gitaar en de elektronica en groeide in de afgelopen decennia uit tot één van de belangrijkste experimentele musici. Opvallend daarbij is de enorme veelzijdigheid die deze man aan de dag legt en die gestalte krijgt in een bijna oneindig groot aantal projecten en samenwerkingen. Zo horen we hem op het bij CD Reqords verschenen ‘Shampanskoye’ samen met mede elektronica producer Jérôme Lorichon, drummer Olga Nosova en saxofonist Quentin Rollet in de weer met pure free jazz, terwijl zijn bijdrage aan het bij Pharmafabrik verschenen ‘Bora Scura Reimagined’ perfect past binnen de experimentele elektronica.