Fire! Orchestra – Enter (CD Recensie)
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Traeben – Looking At The Storm (CD Recensie)
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Screaming Headless Torsos (Concert Recensie)
Paradox, Tilburg – 3 oktober 2014
Het is geen geringe prestatie van Bartho van Straaten om Screaming Headless Torsos naar Tilburg te halen. Een tournee waarbij deze Amerikaanse band door Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Polen toert, met slechts 1 uitstapje over onze landsgrenzen. De band bestaande uit Freedom Bremner, vocals, David ‘Fuse’ Fiuczynski op gitaar, Daniel Sadownik op percussie, David DJ Ginyard op basgitaar en Bisquit Rouse op drums, speelde vooral stukken van hun vorige maand verschenen CD Code Red.
En nu een persoonlijke ontboezeming. Ik kende Screaming Headless Torsos niet en was op het verkeerde been gezet door de beschrijving op de site van Paradox. In die zin dat op de site de associatie wordt gemaakt met de muziek van John Zorn. Nu ben ik een groot fan van John Zorn en als zijn naam opduikt ben ik dan ook direct van de partij. Nu kan het aan mij liggen maar ik zie met de beste wil van de wereld niet, na gisteravond, waar die associatie met Zorn vandaan komt. Hooguit dat het allebei muzikanten zijn met een eclectische inslag. Maar ja, die zijn er meer.
Phronesis – Life to everything (CD Recensie)
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Uochi Toki & Nadja – Cystema Solari (Download / LP Recensie)
Een reis aan boord van een groot ruimteschip zoals we dat kennen uit één van de Science Fiction films is de associatie die je krijgt bij het beluisteren van Systema Solari. Het doet mij bijvoorbeeld qua sfeer denken aan Solaris van Tarkovsky. De titels van de tracks: planeten, helpen natuurlijk mee aan dit beeld maar het is vooral de muziek die je doet geloven dat je door de ruimte zweeft.
De ongewone samenwerking tussen Nadja (Aidan Baker en Leah Buckareff) en Uochi Toki (Matteo “Napo” Palma, Riccardo “Rico” Gamondi, and “Fele”) levert dan ook een hallucinerende ervaring op . Ambient van het ruigere soort, waar Nadja om bekend staat aangevuld met hiphop in een niet bestaande taal, door Uochi Toki. Niet een echt voor de handliggende combinatie dus. Maar de ijle, breed uitwaaierende sound die Nadja produceert gaat op deze plaat op een wonderlijk goede wijze samen met de hiphop en vormt een spannend geheel waarbij de twee stijlen elkaar totaal niet in de weg zitten maar daarentegen juist een meerwaarde aan elkaar bieden. De CD bestaat uit liveopnamen gemaakt in juli 2013 in de Fiscerprais Studio in Pontecurone, Italië.
Stian Westerhus & Pale Horses – Maelstrom (CD Recensie)
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Aidan Baker – Hypnotannenbaumdronefuzz (Download Recensie)
Mijn eerste kennismaking met de Canadese musicus Aidan Baker dateert van enige maanden terug. Hij was één van de artiesten op het Antwerp Ambient Festival 2014 in Cultureel Centrum De Luchtbal (De volgende editie is op 9 mei 2015, zie de Concertagenda voor meer informatie). Daar speelde hij een soloset onder zijn eigen naam. Dat is minder vanzelfsprekend dan het lijkt want Aidan Baker gaat vele samenwerkingsverbanden aan en brengt met zijn medemuzikanten een constante stroom van nieuw werk uit. ARC, Nadja, Whisper Room, Caudel, overal speelt Aidan Baker een grote rol in. Veel van zijn muziek is overigens legaal via diverse kanalen op internet te beluisteren en te downloaden. Aidan Baker aan het werk tijdens een concert in Casa del poplo in Montreal op 14 juni 2008.
Ryley Walker – The Bootleg (Download Recensie)
Ryley Walker speelt dinsdag 16 september op Incubate (zie de pagina met festival info). Ter voorbereiding luisterde ik ‘The Bootleg’. Een liveconcert opgenomen in Galerie Rademann in Schwarzenberg (D) van 15 oktober 2013. Zie hieronder voor een fragment uit dit concert:
Ryley Walker is een troubadour in de ware zin van het woord. Hij zingt zijn, deels zelfgeschreven, liedjes, zichzelf begeleidend op gitaar op een ongecompliceerde bijna klassieke manier. Het is alles behalve hemelbestormend maar mooi, mooi op een niet nadrukkelijke wijze. Ingetogen, met veel oog voor details. Maar ook met een instrumentaal stuk als ‘Tanglewood Spaces’ weet hij goed raad. Ook hier weer die ingetogen, ietwat dromerige stijl van spelen, maar tegelijkertijd valt op dat Walker zijn gitaar perfect beheerst. Het klinkt allemaal in eerste instantie weinig opzienbarend maar dat is nu net het verraderlijke. Je moet immers bijzonder goed kunnen spelen om iets eenvoudig te laten klinken. (meer…)
Daniel Bachman – S/t (LP Recensie)
Daniel Bachman is een gitarist uit het zuiden van de VS met een bijzondere stijl van spelen bestaand uit tokkelen in een zogenaamde open stemming (je bespeelt snaren die door geen enkele vinger worden ingedrukt, vandaar ‘open’). Dat hij uit het warme, zwoele zuiden komt, is verder eveneens duidelijk te horen. Niet doordat hij de muziek speelt waar deze streek bekend door is: Blues en Country. Nee, het is te horen in de sfeer die de muziek oproept.
Die sfeer is er één van eindeloze horizonten en verlaten zandwegen en van hitte, zinderende hitte. Het is in dit verband geen toeval dat hij in een interview in de laatste Gonzo (Circus), nr.122, aangaf ooit nog wel eens een filmsoundtrack te willen schrijven. De muziek is duidelijk verhalend, zelfs beeldend en zou inderdaad goed passen bij een film van Terence Mallick waar Bachman een fan van blijkt te zijn (Mallick heeft een klein, doch zeer bijzonder en sfeervol oeuvre. Kijk als je hem niet kent Days of Heaven om te begrijpen hoe Mallick en Bachman bij elkaar passen) .
(meer…)
The Body – I Shall Die Here (CD Recensie)
Luisteren naar de nieuwe CD van The Body, I Shall Die Here is een zeer intense ervaring. De titel alleen al spreekt natuurlijk boekdelen. Dit is muziek die erin hakt.
Eerder trakteerde The Body ons reeds op Christs, Redeemers maar I Shall Die Here gaat in alle mogelijke opzichten een stap verder. En dat is zeker mede te wijten aan de samenwerking met Bobby Krlic, alias The Haxan Cloak.
Voor diegenen die beiden niet kennen. The Body is een duo: Chip King speelt gitaar en praat, gilt, krijst alsof de dood hem op de hielen zit en Lee Bruford drumt. En dan The Haxan Cloak. Die produceert inktzwarte, door merg en been trillende elektrodrones. En het moet gezegd worden: de combinatie doet wonderen. Dit overstijgt de doorsnee doom metal volledig en de doorsnee elektronica act eveneens. Het snijdt door merg en been.