De banden tussen de Zweedse componist Magnus Granberg en Simon Reynell’s Another Timbre zijn, sinds een decennium geleden ‘Ist gefallen in den Schnee’ verscheen, bepaald hecht te noemen. Voor de uitvoeringen troffen we een keur aan musici, maar blijkt Granbergs eigen Skogen de favoriet. Vandaar ook dat het vorig jaar gecomponeerde ‘Let Pass My Weary Guiltless Ghost’ wederom door dit ensemble wordt uitgevoerd.
‘Invisible Island’ van de uit Kyoto afkomstige Midori Hirano, tegenwoordig woonachtig in Berlijn, zou je een typisch Sonic Pieces album kunnen noemen. Dromerige, introspectieve klanken van de piano, gestoffeerd met toepasselijk sfeervolle veldgeluiden. De ideale muziek om languit liggend in het gras te beluisteren. Het persbericht opent niet zo maar met de zin: “Invisible Island is a fitting title for an album that seems to exist in a place quietly removed from the problems of the world.”
De basis voor ‘Tea Reworking’ wordt gevormd door opnames die twee Russische musici in de loop van de jaren maakten: Alexei Borisov en Katya Rekk. Het betreft zowel opnames in de studio als in het veld. Yura Gorodezkii bracht ze samen en creëerde er het uit vier delen bestaande ‘Tea Reworking’ mee dat onlangs verscheen bij Attenuation Circuit.
Toen ik onlangs het nieuwe album van Christian Berends binnenkreeg, nog altijd werkend onder zijn alias Lend Me Your Underbelly, realiseerde ik mij ineens dat ik geen enkele artiest over de zeven jaar dat ik inmiddels schrijf zo intensief heb gevolgd dan Berends. Vorig jaar nog met ‘Cocoon’ en ‘So Devine’. En iedere keer blijft deze gitarist mij weer verrassen met vaak zeer persoonlijke albums. ‘This Room’ componeerde hij tijdens de afgelopen ‘intelligente lockdown’.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Door Ricardo Huisman kwam ik op het spoor van het World Forum for Acoustic Ecology, oftewel WFAE en ‘Soundscapes in the pandemic’ op de wereld geluidskaart van Aporee. Initiatieven waar Huisman zich duidelijk bij thuis voelt als sociaal bewogen geluidskunstenaar. We vinden het ook terug op het pas digitaal uitgebrachte ‘community sensescapes in the pandemic, disruptive transparencies’, dat hij uitbracht onder zijn alias DJ. Sensecapes.
Het Nederlandse Boxin’ The Vox benaderde mij onlangs met hun nieuwe album ‘Seven White Horses’, David Plasmeijer, op banjo en luit en gitariste Anne-Lotte Paymans maken Ierse folk. Eerlijk gezegd ben ik meestal niet erg enthousiast over deze goed bedoelde initiatieven waar nogal eens, met alle respect, het amateurisme van af druipt. Tot mijn grote verrassing is ‘Seven White Horses’ echter een behoorlijk sterk en afwisselend album, waarop het duo verder samenwerkt met David Munnelly, Janos Koolen, Adam Shapiro en Jon O’Connell, die ook werken onder de naam The Fiddle Case.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Het kan dus componeren zonder dat je een noot kunt lezen! Er is dus toch nog hoop voor deze recensent. Ik zou mij dan bevinden in het gezelschap van de Franse componist Emmanuel Holterbach, die ik ondanks een inmiddels imposante discografie nog niet kende. Normaal gesproken begeeft hij zich in de wereld van de musique concrète waar je inderdaad geen noten voor hoeft te kunnen lezen. Maar dan ontmoet hij het Italiaanse ensemble Blutwurst en ontstaat van beide kanten de wens voor een nieuw stuk, dat de titel ‘Ricercar nell’ombra (vuoto, energia, rilevo)’ meekrijgt. Inmiddels staat het op Cd, uitgebracht door Another Timbre.
De uit Berlijn afkomstige Yair Elazar Glotman – eerder bespraken we hier twee albums die hij onder zijn alias KETEV uibracht – en de in Stockholm woonachtige Mats Erlandsson werken sinds 2015 op regelmatige basis samen. Dat resulteerde in het in 2017 bij Miasmah verschenen ‘Negative Chambers’ en het onlangs bij FAtCat Records uitgekomen ‘Emanate’.