Reeds twee keer eerder kwam Lend Me Your Underbelly, het project van Christian Berends hier voorbij. Met het in 2013 verschenen ‘Giant Tadpoles Among Us’ en het uit 2015 stammende ‘Hover’. En nu ligt er een nieuw album getiteld ‘The Edge Of A Curious Wilderness’. Tijd dus om weer eens wat uitgebreider stil te staan bij deze man en zijn muzikale wereld.

De titel ‘The Edge Of A Curious Wilderness’ is, zo horen we als we het album beluisteren, uitstekend gekozen en past goed bij de eerder met deze musicus opgedane ervaringen. Berends zet ook met dit album de gekozen lijn duidelijk voort. De muziek is wederom stemmig, soms wat somber van toon, melancholiek maar met een grote verhalende kracht. Een opvallende afwezige op dit album is het gebruik van teksten. Die teksten, vaak met een wat absurdistische toon speelden op de twee andere albums een grote rol. En dan niet zozeer vanwege de inhoud, want de zang was meestal vrijwel niet te verstaan, maar meer vanwege de sfeer.

Het ontbreken van die zang heeft ook een voordeel. Het draait nu meer dan ooit om de muziek. En Lend Me Your Underbelly mag dan een soloproject zijn dat valt aan de muziek nergens te horen. Die is juist zeer rijk en gelaagd met dank aan de mogelijkheden die elektronica heden ten dage biedt en waarmee Berends zijn spel, allereerst op gitaar, maar ook op piano en drums versterkt en verrijkt. Het resultaat klinkt als een klanksculptuur met duidelijk symfonische elementen en vormt een zeer coherent geheel. Ook daarin valt dit album op ten opzichte van de vorige twee. De coherentie is beslist toegenomen.

Dalen we af naar het niveau van de afzonderlijke stukken, die overigens als zodanig vaak niet te herkennen zijn omdat Berends ze uitstekend in elkaar laat overlopen, dan vallen een aantal bijzondere momenten op. Zo klinkt de bijna romantische melodie op piano, halverwege ‘He’s on his way’, wel erg vervreemdend zo te midden van het versterkte gitaargeweld dat nog het meest wegheeft van de herrie in een fabriekshal in vol bedrijf. Sterker nog, die pianomelodie wordt gewoon weggedrukt. Het levert dan ook een wat verwarrend contrast op. In het korte ‘Here they crawl’ tovert Lend Me Your Underbelly een andere sfeer te voorschijn. Hier klinkt een duidelijke invloed van folk, met wat oriëntaalse kenmerken. Het moment duurt helaas maar kort en in ‘Intuition inhibitors’ mondt het geheel wederom uit in een machinale, onheilspellende drone.

Het kwam reeds ter sprake maar een deel van de nummers bezit een redelijk verontrustende en onheilspellende sfeer, wat wil je ook met een titel als ‘The Edge Of A Curious Wilderness’? Verwacht bij Lend Me Your Underbelly dus geen opwekkende popliedjes, daar staat zijn muziek mijlenver vandaan. Maar het kan heftig, minder heftig en heel heftig en het slot van ‘March!’ is een voorbeeld van heel heftig. Weer lijkt het hier alsof Berends voor zijn project veldopnames in de machinefabriek heeft gemaakt want hier klinkt een soort van lopende band die continu ergens achter blijft haken. Het is van een treurige stemmende simpelheid.

De kroon op het album is ‘Three days were enough to fix it’, het laatste nummer. Maar wel een nummer dat met ruim 23 minuten ongeveer een derde van het album beslaat! Het is een uiterst stemmig en lucide stuk, met een psychedelische, wat onheilspellende ondertoon en getoonzet in diverse sferen. Op ongeveer twee derde horen we weer de piano, nu met wat meer ruimte al klinkt hij ook hier vreemd en niet op zijn plek. Maar goed, dat zijn we inmiddels gewend. Het is de kracht van Lend Me Your Underbelly. Je weet nooit waar je als luisteraar aan toe bent. En laten we dat vooral zo houden.

Het album is te beluisteren en te kopen via Bandcamp: