Dat Stratosphere, het alias van Ronald Mariën, de grote complexiteit van geluiden op ‘Aftermath’ louter met zijn gitaar en een aantal effectpedalen voortbrengt, is bijna niet voor te stellen. Reeds in het eerste stuk ‘Accepting the Aftermath’ klinkt er voor je gevoel een compleet ensemble, zeker als je de fraaie melodieuze lijnen die Stratosphere trekt in ogenschouw neemt.

Het album klinkt hierdoor zeer sferisch en beeldend en neemt je als luisteraar mee op een reis door de ziel. En neem de titels daarbij vooral serieus! ‘The Search for Normality’ klinkt dan ook sterk repetitief. Is dit omdat de zoektocht naar normaliteit per definitie tot niets leidt? Als al duidelijk wordt wat we daar überhaupt mee bedoelen, met normaliteit. Die zoektocht klinkt bij Stratosphere in ieder geval alsof hij verdwaald is in een spiegelpaleis, waar de klanken eindeloos in worden weerkaatst. In de ‘Reprise’ van de zoektocht is hij inmiddels uit het labyrint, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Want ook hier kabbelen de klanken in een ritmische cadans, oeverloos.

De vergelijking met Dirk Serries, die andere Belgische gitarist en klankkunstenaar, is snel gemaakt. Te meer daar Mariën al zo’n twintig jaar als geluidstechnicus voor Serries werkt tijdens diens concerten. En ja, er is wel enige verwantschap. Bij beiden past de muziek min of meer binnen het ambient genre. Maar de verschillen zijn eveneens aanmerkelijk. Stratosphere’s muziek klinkt opener, transparanter en vooral ritmischer dan die van Serries. Wil die laatste je nogal eens meeslepen in een maalstroom naar beneden, Stratosphere is lichter van toon. Zelfs tijdens het beluisteren van ‘Endless Despair’ zie je nog lichtpuntjes.

‘Aftermath’ is uitgebracht door Projekt Records en te beluisteren en te koop via Bandcamp: