Met ‘Supermoon’ levert de Zwitserse singer-songwriter Sophie Hunger, sinds haar debuut in 2008, haar vierde studio-album af. Ditmaal bij het Britse platenlabel Caroline. Michael Roe Joint, de directeur van Caroline International zei onlangs over Hunger: “We are delighted that Sophie has recognised the international reach and professionalism that Caroline offers and decided to work with Caroline on the release of Supermoon. Sophie is an exciting and talented international artist that we are thrilled to be involved with.”

‘Supermoon’ is een afwisselend album geworden, met nummers die variëren van ingetogen zang tot stevige rock en vaak opvallend goede, maatschappelijk bewogen teksten, wat dat betreft is het niet vreemd dat ze eerder het podium met Bob Dylan deelde.

Met de opener en titelnummer ‘Supermoon’ zet Hunger direct een spannende track neer. Haar heldere stem met een lichte echo en het wat melancholieke arrangement waarin spaarzaam gebruik gemaakt van elektronica zetten de toon en geven dit nummer een bijzonder kleur en spanning. Apart is ook de gedubde zang die als tweede stem ergens achter je klinkt.

Bekijk hier de video van ‘Supermoon’:

In ‘Mad Miles’ ontlokt Hunger hallucinerende klanken aan haar gitaar en ook qua verdere instrumentatie heeft dit nummer wel iets psychedelisch. “Take me away so that nobody sees me, nobody needs me.” verzucht Hunger. Maar het zijn de overstuurde, flipperkastachtige gitaarriffs die het nummer body geven.

Hunger weet soms ook te raken met sterke maatschappijkritische teksten. ‘Fathr’ (sic!) is wat dat betreft een hoogtepunt. Het nummer gaat over een jongen die weliswaar fysiek een vader heeft maar er in de praktijk niets aan heeft. “He says he loves you most of all. His shoes are always behind the door that never opens.” En “Boy, you’re tired of waiting. You try to hate him.” En ook hier voorziet Hunger deze indringende tekst in een pakkende melodie, maar zoals gezegd: schijn bedriegt. Dat geldt ook voor de singel ‘Love Is Not The Answer’, “to everything” voegt ze eraan toe. Op een pakkende beat geeft Hunger haar visie op een aantal schrijnende zaken, zoals orka’s in gevangenschap. Er wordt weliswaar goed voor ze gezorgd, ‘love’ is er wel, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Kernachtiger dan zo kan ze het niet verwoorden: “He (de orka) gets bright smiles from children with autistic symptoms.” Goed bedoelt allemaal, maar het werkt niet. Ook Romeo en Julia worden ten tonele gevoerd. Ze wilden voor elkaar sterven maar in plaats daarvan vermoordden ze elkaar.

Bekijk hier de videoclip van Love Is Not The Answer’:

In ‘Die Ganze Welt’ schakelt Hunger over op Duits, één van de talen die ze als Zwitserse natuurlijk beheerst. “Du bist die Ganze Welt” zingt ze. Gebruikt ze hier de Duitse taal om deze maatschappijkritische tekst beter te kunnen zingen? Ze doet het in ieder geval harmonisch, sfeervol en ingetogen, maar ook beklemmend. Ook het Frans komt voorbij, in ‘La Chanson d’Hélène’, met een gastrol voor Éric Cantona, een Frans acteur en voormalig profvoetballer. Je hoeft geen Frans te spreken om te snappen dat dit een liefdeslied is. De piano en de strijkers zeggen voldoende. Hunger laat hier haar romantische kant horen. Tot slot is er nog ‘Heicho’, gezongen in het onverstaanbare Zwitserse Duits, een leuk tussendoortje.

‘Queen Drifter’ is een waardige afsluiter. Op een walsmelodie zingt Hunger een intieme en introspectieve ballade. Een mooier slot is niet denkbaar.